Μανοπαιδούπολη

Εκεί, όπως είναι φανερό, μένουν τα παιδιά και οι μάνες. Για να μείνεις με τη μαμά σου στη Μανοπαιδούπολη δε χρειάζεται ούτε διαβατήριο ούτε ταυτότητα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δικαστική απόφαση. Κάθε δικαστική απόφαση έχει πάνω της έναν αριθμό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις. Η δικιά μου λέγεται 28/2010. 

Υπάρχουν κάτι άλλοι κύριοι που λέγονται δικαστικοί επιμελητές. Αν θες να στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον το δίνεις στο δικαστικό επιμελητή και αντί για γραμματόσημο του δίνεις παράβολο ή μεγαρόσημο. 

Βέβαια είναι λίγο σαν νταντάδες. Αν σε βρουν στο δρόμο σε ρωτούν αμέσως τίνος απόφαση είσαι εσύ. Είναι σημαντικό να θυμάσαι την απόφασή σου. Πολλές φορές σε ρωτούν αν ο μπαμπάς σου βάζει τη διατροφή και αν η μαμά σου σε αφήνει να τον βλέπεις. Άμα φοράς κάνα μπαλωμένο ρούχο αμέσως καταλαβαίνουν ότι ο μπαμπάς δεν βάζει διατροφή.

Το πιο δύσκολο όμως είναι όταν έχεις πρισμένα ή κλαμένα μάτια. Τότε καταλαβαίνουν ότι η μαμά σου δεν σε αφήνει να βλέπεις τον μπαμπά σου. Εγώ έχω πάντα ένα μαντήλι κρυμμένο και σκουπίζω τα μάτια μου όταν βλέπω αστυνόμο. 

Δεν ξέρω γιατί λέγεται εφέτης. Παλιά νόμιζα ότι κάπου έχει έφεση ωστόσο αυτό μάλλον δεν ισχύει. Για να πω βέβαια την αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά. Έχω δει μονάχα την υπογραφή του στο τέλος της απόφασής μου. Οι εφέτες κάνουν πάντα πολύ μεγάλες και ακαταλαβίστικες υπογραφές.

Τα παιδιά μαθαίνουν την ώρα πριν καν μάθουν να συλλαβίζουν. Τούτο είναι πραγματικά απαραίτητο καθώς κάθε παιδί πρέπει να ξέρει ακριβώς τι ώρα θα έρθει να το πάρει ο μπαμπάς του και τι ώρα θα το γυρίσει. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μάλιστα ένα γιγάντιο ρολόι χτισμένο από πεπιεσμένο χαρτί παλιών δικαστικών αποφάσεων.

Μια φορά ένα παιδάκι είχε ανέβει στην κορυφή του ρολογιού και έκλαιγε. ΄Έλεγε πως αν δεν του φέρναν τον μπαμπά του θα πηδούσε κάτω. Ο Δήμαρχος παρενέβη αμέσως. Βρήκε τη δικαστική απόφαση του παιδιού την έβγαλε μια γιγάντια φωτοτυπία και την έστρωσε στο έδαφος κάτω από το ρολόι.

Ύστερα ένας δικαστικός επιμελητής τη διάβασε στο παιδί μεγαλόφωνα (σχεδόν ουρλιάζοντας). Το παιδί με τα πολλά κατάλαβε ότι δεν ήταν η μέρα του μπαμπά... Κατέβηκε κάτω δίχως να πει κουβέντα. Από τότε σταμάτησε να μιλάει το καημένο.... 

Για να μπει ένας μπαμπάς στην πόλη πρέπει να δείξει την απόφαση στα διόδια του νομού. Εκεί υπάρχει μία μπάρα και ένα τσούρμο δικαστικοί επιμελητές που ελέγχουν αποφάσεις. Αν η απόφαση είναι τσαλακωμένη ή λείπει κάνα φύλλο δεν μπαίνεις.

Ο μπαμπάς μου σιδερώνει κάθε φορά την δικαστική απόφαση πριν φτάσει στα διόδια. Έχει πάντα στο αυτοκίνητο ένα σίδερο με μπαταρίες. Μια φορά την πάτησε. Έδωσε την απόφαση για έλεγχο και έκαιγε από το πρόσφατο σιδέρωμα. Ο δικαστικός επιμελητής εκνευρίστηκε και δεν τον άφησε να μπει. Το πάθημα του έγινε μάθημα. 

Χτίστηκε τη δεκαετία του 90 με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ιδιοκτήτης του, ο κύριος Τζάμπος, έγινε ζάμπλουτος. Σχεδόν κάθε πατέρας μπαίνει στο παιχνιδάδικό του πριν περάσει τη μπάρα. Είναι σημαντικό να κρατάς κάνα παιχνιδάκι πριν δεις το παιδί σου. Έτσι για να σπάει η αμηχανία. 

Φαντάσου να είχες να δεις το γιό σου δύό βδομάδες. Σου φαίνεται ψηλότερος, τα μαλλιά του είναι πιο μακριά. Και συ όμως είσαι πιο γέρος, πιο κουρασμένος. Τα μαλλιά του δικού μου μπαμπά θυμάμαι είχαν ασπρίσει από το ένα Σαββατοκύριακο στο άλλο... αμήχανα πράγματα... Γιαυτό είναι καλό να υπάρχει κάνα παιχνιδάκι να σπάει η αμηχανία της στιγμής. 

Ναι είναι πραγματικά περίεργο να κουφαίνονται όλες οι μανάδες. Έτσι ξαφνικά για λίγα δευτερόλεπτα μάνες μητέρες μανουλίτσες, και η δική μου η μαμά μαζί κουφαίνονται. Καμιά τους δεν ακούει το θυροτηλέφωνο που χτυπάει ο μπαμπάς από κάτω. Φαντάσου να περιμένεις τον μπαμπά σου δύό εβδομάδες και ξαφνικά η μαμά σου να κουφαίνεται. Βέβαια πίστευα ότι αυτό το πρόβλημα θα λυνόταν με τον καιρό. Εγώ θα ψήλωνα θα έφτανα το θυροτηλέφωνο και θα άνοιγα στον μπαμπά μου... Γελάστηκα όμως.

Όταν πήγα στην πρώτη και άρχισα να το φτάνω (με σηκωμένες μύτες) έγινε κάτι πραγματικά μαγικό... Είχε ψηλώσει και το θυροτηλέφωνο!!!! κάπως είχε καρφωθεί περίπου πέντε εκατοστά ψηλότερα... Τέτοια μαγικά πράγματα συμβαίνουν στη μανοπαιδούπολη... ένα άλλο περίεργο που συμβαίνει είναι τα ξεχάσματα των αριθμών.

Η δική μου η μαμά είναι πολύ καλή στα μαθηματικά, αλλά συνήθως ξεχνάει τον αριθμό του τηλεφώνου του μπαμπά. (Δε φταίει η μαμά μου, το παθαίνουν και άλλες μαμάδες εδώ πέρα). Είναι καμιά φορά που θέλω να ακούσω τον μπαμπά μου και για κακή μου τύχη η μαμά ξεχνάει τον αριθμό του... Πίστευα πως και αυτό θα λυνόταν με τον καιρό.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο.... Δέκα αριθμοί στη σειρά για ένα παιδί του νηπιαγωγείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όταν πήγα σπίτι το έγραψα και πάνω στο μαξιλάρι μου... όμως ήμουν και πάλι άτυχος... τότε ήταν που η μαμά ξεκίνησε να ξεχνάει που είχε βάλει το τηλέφωνο... Τζάμπα ο κόπος... λέρωσα και το μαξιλάρι... 

Κάπως έτσι κυλάει η ζωή στη μανοπαιδούπολη μέχρι που μεγαλώνεις και γίνεσαι δεκαοχτώ χρονών.

Βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάθε πατέρα -πλην κάποιων που τρέχουν πραγματικά γρήγορα- να προλάβουν εντός δέκα λεπτών να φτάσουν από τα διόδια της πόλης στο σπίτι του παιδιού τους. Γιαυτό όλα τα δέκαταόγδοα γενέθλια γίνονται σε μία αίθουσα δεξιώσεων (διαζύγια, βαπτίσεις μνημόσυνα κτλ) δίπλα στα σύνορα της πόλης.

Για να μη χαθεί χρόνος μάλιστα το παιδί περιμένει στην είσοδο του κέντρου και μόλις δεί απο μακριά τον μπαμπά του σβήνει τα κεράκια. Ο πατέρας μόλις δεί το παιδί του πετάει με δύναμη το γενέθλιο δώρο προς το μέρος του (το έχει ήδη τυλίξει με αφρολέξ ωστε να μή σπάσει. ). Το παιδί το πιάνει και το ανοίγει τρέχοντας προς το μέρος του μπαμπά του....

Αν προλάβουν να φτάσουν ο ένας τον άλλον αγκαλιάζονται, φιλιούνται, και μερικές φορές προφταίνει ο πατέρας να πεί χρόνια πολλά. Έπειτα το παιδί δίνει μία δυνατή σπρωξιά στον πατέρα του ώστε να πάρει ώθηση και να αρχίσει πάλι να τρέχει προς τα διόδια πριν κλείσει το δεκάλεπτο.

Στα διόδια υπάρχουν πάντα αστυνομικοί με ένα χρονόμετρο στο δεξί τους χέρι και μία χειροπαίδα στο αριστερό. Έναν κακομοίρη τον συνέλαβαν επειδή άργησε κάτι εκατοστά του δευτερολέπτου.... Έτσι είναι αυτά. 

Ο εφέτης δήμαρχος – μεγάλος άνθρωπος – έβηχε για τα καλά. Το είχαν καταλάβει σχεδόν όλοι καθότι οι τελευταίες αποφάσεις που είχε υπογράψει είχαν εμφανείς σταγόνες σάλιου δίπλα στη σφραγίδα. Τούτο φυσικά ήταν εξαιρετικά σημαντικό καθότι εάν ένας εφέτης αρρωστήσει και πάρει αναρρωτική άδεια έστω και για μία μέρα θα κυριαρχήσει το απόλυτο χάος στη Μανοπαιδούπολη.

Τα πράγματα είναι απλά: Άρρωστος εφέτης σημαίνει αναρρωτική άδεια. Αναρρωτική άδεια σημαίνει ότι για μία μέρα τουλάχιστον δε θα είναι στο γραφείο του. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ουδείς θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σφραγίδα του. Έτσι ότι για μία μέρα (τουλάχιστον) δεν θα μπορεί να εκδίδει αποφάσεις. 

Μανοπαιδόπολη χωρίς αποφάσεις είναι κάτι το αδιανόητο!!!!. Ποιος θα υπογράφει αποφάσεις για επιμέλειες, φυλακίσεις, κρατήσεις, πρόστιμα.... Ποιος θα δίνει διαταγές στους δικαστικούς επιμελητές. Σε ποίον θα παρουσιάζουν τους κρατούμενους μπαμπάδες οι αστυνομικοί.... Χ Α Ο Σ. 

Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν όταν ένας φαρμακοποιός με ένα κουταλάκι Dollal (αντυπιρετικό 200ml) κατέφτασε στο δικαστικό δημαρχείο..... Σίγουρα προοριζόταν για τον εφέτη...Μέχρι που έγινε τελικά το αναπόφευκτο... ο εφέτης έδωσε διαταγή προς τον εαυτό του να πάρει μία μέρα ανναρωτική άδεια 

“Εγώ ο δήμαρχος εφέτης της πόλης της Μανοπαιδούπολης διατάσσω τον εαυτό μου να λάβει ημερήσια αναρρωτική άδεια αναπαύσεως την αμέσως επόμενη φορά που θα φταρνιστώ. Αψού Αψού Αψού....” 

Τρείς φορές φτερνήστικε ο εφέτης. Όχι μία τρεις ολόκληρες φορές. Συμμάζεψε το χαρτοφύλακά του. Φίλησε σταυρωτά τον πιστό δικαστικό του επιμελητή. Έβαλε στο σακάκι του τον ποινικό κώδικα τσέπης που κουβαλούσε πάντοτε μαζί του και πήγε να αναρρώσει στο σπίτι του. 

Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα. Οι μητέρες ήταν κάπως ανήσυχες αλλά προσπαθούσαν να μη το δείξουν, ώσπου το απόγευμα της ίδιας μέρα έγινε το μοιραίο. Μπήκαν στην πόλη οι μπαμπάδες. Σπάσανε τις μπάρες με κάτι νοικιασμένα ντάτσουν. Γυρνούσαν πάνω στις καρότσες τραγουδώντας. Κάποιοι αγανακτισμένοι περικύκλωσαν την πλατεία και κάψαν το ρολόι. Γέμισε όλη η πόλη δικαστική στάχτη. 

“Γιάννη Μαρία Μιχάλη Μανώλη Νικόλα Μαγδαληνούλα...........Ο μπαμπάς έρχεται!!!!!” 

Οι μητέρες φοβήθηκαν... Τρέξανε μακριά... Αφήσαν πίσω τους παιδιά, μωρά, φρουτόκρεμες, παιχνίδια ασυμμάζευτα. Κάθε πατέρας πήγε στο σπίτι του παιδιού του. Μερικοί βλέπανε για πρώτη φορά το παιδικό δωμάτιο του γιου τους. Ένας είδε την κόρη του σε αναπηρικό καρότσι και έβαλε τα κλάματα. Δεν την είχε δει για χρόνια. Δεν του είχαν πει τίποτα. 

Ο δικός μου ο μπαμπάς με αγκάλιασε και ξεκίνησε να κολλάει φωτογραφίες μας στου τοίχους...όλα ήταν κάπως περίεργα χαρούμενα και λυπημένα μαζί. Κανένα παιδί δεν ήξερε πότε θα ξαναδεί τη μάνα του, αλλά επιτέλους έμενε με τον πατέρα του. 

Έβγαλε διαταγή: “Από σήμερα διατάσσω (με την εξουσία που μου δίνει ο νόμος μου κτλ...) να μεταρρυθμιστούν άπαντες οι δικαστικές αποφάσεις της μανοπαιδούπολης και να αντικατασταθεί η λέξη μητέρα με τη λέξη πατέρας και αντιστρόφως.” 

Κάπως έτσι οι μπαμπάδες πήραν την επιμέλειά μας...

Τις μανάδες μας τις βλέπουμε πια κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Το ρολόι χτίζεται ξανά σιγά σιγά. Ακόμα είναι κοντό. Ένα παιδάκι ανέβηκε προχτές και έκλαιγε. Ζητούσε τη μάνα του. Κανείς δε νοιάστηκε. Και νά πεφτε από τέτοιο ύψος δε θα πάθαινε τίποτα. Μια μέρα γυρνώντας από το σχολείο έπιασα το μπαμπά μου να καρφώνει το θυροτηλέφωνο ψηλότερα.

Μοιάζει με τη μαμά μου σε αυτά. Άλλωστε γιαυτό κάποτε παντρεύτηκαν... ταιριάζουν. Δε θα γράψω άλλο. Πρέπει να ψάξω το τηλέφωνο. Κάπου είναι κρυμμένο και γω θέλω να μιλήσω στη μάνα μου... Αντίο... χαιρετίσματα από την πατροπαιδούπολη...